اشعار سیمین بهبهانی شاعره عزیز معاصر همواره از لطافت و ظرافتی شگرف برخوردار بوده است و به ساده ترین زیبا ترین و در عین حال پر معنا ترین شکل ممکن احساسات و محتویات درونی خویش را بیان نموده وی که در سال 1306 خورشیدی در تهران چشم به جهان گشوده آموزشهای دبستانی و دبیرستانی را در همین شهر به پایان رساند و پس از گذراندن دوره دانشسرای عالی شغل آموزگاری را برگزید و دبیر دبیرستانهای تهران شد وی در سال 1325 ازدواج کرد که به جدایی انجامید چند گاهی بعد برای بار دوم ازدواج کرد اما همسرش درگذشت  او 3 فرزند دارد و هم اکنون در تهران به سر می برد... شعر زیر که به نظر من یکی از زیبا ترین، و با احساسترین اشعار وی است را از کتاب چلچراغ انتخاب نموده ام

یار گسسته

چشمی سیاه و چهره ی، مهتاب رنگ داشت
یک روز از در آمد و بنشست و بوسه خواست.
آن بوسه جوی شوخ - که با یاد او خوشم -
اینک گذشته عمری و می جویمش، کجاست؟
با او در آرزوی وفا آشنا شدم؛
اما وفا نکرد و دل از من برید و رفت.
آن آفتاب عشق - که یادش به خیر باد -
یک شامگه ز گوشه ی بامم پرید و رفت.
او رفت و دل به دلبرکان ِ ‌دگر سپرد،
تنها منم که دل به دگر کس نبسته ام.
گشت زمان از آن همه بی تابیم نکاست،
گویی هنوز بر سر آتش نشسته ام.
یک دم نشد که یاد وی از سر به در کنم؛
همواره پیش دیده ی من نقش روی اوست:
این است آن دوچشم فسون ساز آشنا،
این هم لبان اوست- لب بوسه جوی اوست.
هر چند او شکست، ولی من هنوز هم
دارم عزیز حرمت عهد شکسته را...
هر چند او گسست، ولی من هنوز هم
دارم به دل محبت یار گسسته را...
گویند دوستان که: « ازین عشق درگذر،
با یار زشت منظر، یاری روا نبود
«از سینه ی ستبر و قد ِ‌سرو و روی نغز
«در او یکی از این همه خوبی به جا نبود
«این داستان کهن شد و این قصه ناپسند؛
«باید که ترک عشق غم آلود او کنی.
«باید ز همگنان ِ ‌فراوان این دیار
«همراز و همدم دگری جست و جو کنی...»
ای دوستان! حکایت خود مختصر کنید
کمتر سخن ز همدم و همراز آورید-
زیبا رخان شهر من همه ارزانی ی ِ شما:
زشت مرا، که رفت، به من باز آورید